soda bottle openerwallah. (![[personal profile]](https://www.dreamwidth.org/img/silk/identity/user.png)
carthaginians) wrote in ![[community profile]](https://www.dreamwidth.org/img/silk/identity/community.png)
forkedtongues2012-03-07 10:40 pm
carthaginians) wrote in forkedtongues2012-03-07 10:40 pm
Rozmowa z kamieniem | Wisława Szymborska
translated by Stanisław Baranczak, Clare Cavanagh
Rozmowa z kamieniem Pukam do drzwi kamienia. - To ja, wpuść mnie. Chcę wejść do twego wnętrza, rozejrzeć się dokoła, nabrać ciebie jak tchu. - Odejdź - mówi kamień. - Jestem szczelnie zamknięty. Nawet rozbite na częsci będziemy szczelnie zamknięte. Nawet starte na piasek nie wpuścimy nikogo. Pukam do drzwi kamienia. - To ja, wpuść mnie. Przychodzę z ciekawości czystej. Życie jest dla niej jedyną okazją. Zamierzam przejść się po twoim pałacu, a potem jeszcze zwiedzić liść i krople wody. Niewiele czasu na to wszystko mam. Moja śmiertelność powinna Cię wzruszyć. - Jestem z kamienia - mówi kamień - i z konieczności muszę zachować powagę. Odejdź stąd. Nie mam mięśni śmiechu. Pukam do drzwi kamienia. - To ja, wpuść mnie. Słyszałam że są w tobie wielkie puste sale, nie oglądane, piękne nadaremnie, gluche, bez echa czyichkolwiek kroków. Przyznaj, że sam niedużo o tym wiesz. - Wielkie i puste sale - mówi kamień - ale w nich miejsca nie ma. Piękne, być może, ale poza gustem twoich ubogich zmysłów. Możesz mnie poznać, nie zaznasz mnie nigdy. Całą powierzchnią zwracam się ku tobie, a całym wnętrzem leżę odwrócony. Pukam do drzwi kamienia. - To ja, wpuść mnie. Nie szukam w tobie przytułku na wieczność. Nie jestem nieszczęśliwa. Nie jestem bezdomna. Mój świat jest wart powrotu. Wejdę i wyjdę z pustymi rękami. A na dowód, że byłam prawdziwie obecna, nie przedstawię niczego prócz słów, którym nikt nie da wiary. - Nie wejdziesz - mówi kamień. - Brak ci zmysłu udziału. Nawet wzrok wyostrzony aż do wszechwidzenia nie przyda ci się na nic bez zmysłu udziału. Nie wejdziesz, masz zaledwie zamysł tego zmysłu, ledwie jego zawiązek, wyobraźnię. Pukam do drzwi kamienia. - To ja, wpuść mnie. Nie mogę czekać dwóch tysięcy wieków na wejście pod twój dach. - Jeżeli mi nie wierzysz - mówi kamień - zwróć się do liścia, powie to, co ja. Do kropli wody, powie to, co liść. Na koniec spytaj włosa z własnej głowy. Śmiech mnie rozpiera, śmiech, olbrzymi śmiech, którym śmiac się nie umiem. Pukam do drzwi kamienia. - To ja, wpuść mnie. - Nie mam drzwi - mówi kamień | Conversation with a Stone I knock at the stone's front door. "It's only me, let me come in. I want to enter your insides, have a look round, breathe my fill of you." "Go away," says the stone. "I'm shut tight. Even if you break me to pieces, we'll all still be closed. You can grind us to sand, we still won't let you in." I knock at the stone's front door. "It's only me, let me come in. I've come out of pure curiosity. Only life can quench it. I mean to stroll through your palace, then go calling on a leaf, a drop of water. I don't have much time. My mortality should touch you." "I'm made of stone," says the stone, "and must therefore keep a straight face. Go away. I don't have the muscles to laugh." I knock at the stone's front door. "It's only me, let me come in. I hear you have great empty halls inside you, unseen, their beauty in vain, soundless, not echoing anyone's steps. Admit you don't know them well yourself." "Great and empty, true enough," says the stone, "but there isn't any room. Beautiful, perhaps, but not to the taste of your poor senses. You may get to know me, but you'll never know me through. My whole surface is turned toward you, all my insides turned away." I knock at the stone's front door. "It's only me, let me come in. I don't seek refuge for eternity. I'm not unhappy. I'm not homeless. My world is worth returning to. I'll enter and exit empty-handed. And my proof I was there will be only words, which no one will believe." "You shall not enter," says the stone. "You lack the sense of taking part. No other sense can make up for your missing sense of taking part. Even sight heightened to become all-seeing will do you no good without a sense of taking part. You shall not enter, you have only a sense of what that sense should be, only its seed, imagination." I knock at the stone's front door. "It's only me, let me come in. I haven't got two thousand centuries, so let me come under your roof." "If you don't believe me," says the stone, "just ask the leaf, it will tell you the same. Ask a drop of water, it will say what the leaf has said. And, finally, ask a hair from your own head. I am bursting with laughter, yes, laughter, vast laughter, although I don't know how to laugh." I knock at the stone's front door. "It's only me, let me come in." "I don't have a door," says the stone. |
no subject
no subject
needs moar vowels though recommend stealing them from the Estonians
yyyy
(Anonymous) 2019-07-16 11:44 pm (UTC)(link)no subject
no subject
no subject
That poem is deep
Things are just are at times, and resistant to prodding and analysis, so you just have to let them be, and yet...
Thank you so much again.
no subject
no subject
""You lack the sense of taking part.
No other sense can make up for your missing sense of taking part."
!!!!!!!!!!!!!!!